مرگ در راه مکتب الهی نوعی زندگی است

شهید منوچهر اسماعیلی در 27 آذر 1340 در خانواده‌ای مؤمن، مذهبی، محروم و ساده در روستای پروش لنگرود چشم به جهان گشود.

وی به دلیل مشکلات مالی پس پایان مقطع ابتدایی ترک تحصیل کرد و پس‌ازآن در تمامی کارها ازجمله کشاورزی که وسیله امرارمعاش آن‌ها بود به پدر و مادر خود کمک می‌کرد.

او با اوج‌گیری حرکت انقلاب اسلامی فعالیت‌های خود را برای آگاهی دادن به مردم روستای خود شروع و همواره در تظاهرات و راهپیمایی‌ها شرکت می‌کرد.

 منوچهر همیشه به سپاه، بسیج و ارگان‌های انقلاب عشق می‌ورزید و تحت تأثیر حرف‌های پوچ هیچ‌کس قرار نمی‌گرفت و همیشه می‌گفت: من هرچقدر با مخالفین یاوه‌گوی انقلاب و اسلام بیشتر برخورد کنم مصمم‌تر می‌شوم.

او امام را آیینه تمام معنای اسلام می‌دانست و از تفرقه و نفاق رنج بسیار می‌برد و جزو اولین گروهی بود که پس از شروع انقلاب به فعالیت مسجد می‌پرداخت.

 شهید منوچهر اسماعیلی پس از سپری دوران آموزشی به جبهه گیلان غرب و بعد به دزفول اعزام شد و سرانجام در تاریخ دوم فروردین 1361 در منطقه عملیاتی دزفول به درجه رفیع شهادت نائل آمد.

پیام شهید:
من با اجازه خدای خودم به یک مأموریت آمدم تا بلکه قدمی درراه جهانی‌شدن حکومت به‌حق اسلام برداشته باشم و در اسلام ما که حضرت محمد (ص) تبلیغ کرد مرگ درراه مکتبش که الهی بود خود نوعی زندگی است که بالاتر و هدف‌دارتر از این زندگی بی‌هدف و بی‌مقصد مادی است و از شما می‌خواهم که به زندگی این جهان نچسبید زیرا این تجملات شمارا فریب می‌دهد.