فرمانده شهیدی که در میان شعله های آتش پر کشید
به گزارش نوید شاهد لرستان، شهید جوزی جعفری نژاد معروف به جوزی امیری در تاریخ یازدهم مرداد 1344 در خانواده ای مذهبی در روستای بدرآبادعُلیا از توابع شهرستان خرم آباد دیده به جهان گشود. پدرش شاه عباس و مادرش نازار نام داشت. ایشان فرزند دوم خانواده بود، دو برادر و چهار خواهر داشت و در نوجوانی پدر بزرگوارش را که یک کشاورز زحمتکش بود از دست داد.
تحصیلاتش را تا دوم راهنمایی در زادگاهش گذراند. به ورزش های باستانی و رزمی و امور فنی و کشاورزی علاقه زیادی داشت و در کارهای خیر همواره پیش قدم بود.
با آغاز جنگ تحمیلی عراق علیه نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران و به دنبال فرمان رهبر کبیر انقلاب اسلامی حضرت امام خمینی (ره) مبنی بر حضور گسترده مردم در صحنه های نبرد، در اوایل سال ۱۳۶۰ کلاس درس را رها کرد و با توجه به اینکه به سن قانونی نرسیده بود برای نخستین بار با شناسنامه برادرش که ۳ سال از وی بزرگ تر بود در بسیج ثبت نام و پس از طی دوره آموزش نظامی در پادگان حمزه سیدالشهدا (ع) خرم آباد، در دی ماه همان سال از طریق واحد بسیج سپاه خرم آباد به جبهه های جنوب اعزام شد.
وی اولین بار در بهمن ماه سال ۱۳۶۰ در منطقه" کوت شیخ " خرمشهر، از ناحیه مُچ دست چپ مجروح گردید و مجبور شد که از مُچ بند استفاده کُند. ایشان مدتی هم در پدافند هوایی استان لرستان فعالیت داشت. هم زمان با تشکیل تیپ ۵۷ ابوالفضل (ع) در مردادماه ۱۳۶۲ مدتی در مخابرات محور بود. در اواخر سال ۱۳۶۲ به عضویت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی درآمد و پس از گذراندن دوره آموزشی در پادگان شهید غیور اصلی اهواز، در گروهان عَمار از گردان انبیاء تیپ ۵۷ ابوالفضل (ع) مشغول به خدمت شد.
شهید امیری به خاطر شجاعت و رشادت هایی که از خود در جبهه های جنگ نشان داده بود، در سال های ۱۳۶۳و ۱۳۶۴ پس از طی سلسله مراتب فرماندهی، به عنوان فرمانده گروهان عَمار و معاون گردان انبیاء انتخاب شد.
ایشان در عملیات ها و مناطق عملیاتی حضوری فعال و نقش موثری داشت. خوش اخلاق و شوخ طبع بود و در عین حال در انجام کارها مصمم و با صلابت. خاکی بود، خاکی تر از خاک و در منطقه بسیجی وار، چفیه ای بر دوش و بادگیری برتن داشت. با بچه های بسیجی صمیمی بود و همواره لبخندی بر لبانش نقش بسته بود. در تاریخ ۲۹ خرداد ۱۳۶۴ بر اثر موج انفجار در منطقه زبیدات از ناحیه سر، گوش چپ و دست راست مجروح و دچار آسیب دیدگی گردید و جهت درمان به بیمارستان شهید کلانتری اندیمشک اعزام و بعد از اقدامات اولیه جهت ادامه درمان عازم تهران شد و مدت ۱۱ روز در بیمارستان شهید سهامی بستری گردید و پس از بهبودی مجدداً به خط مقدم جبهه عزیمت نمود.
سرانجام در تاریخ هجدهم مرداد 1364 در منطقه زبیدات عراق، خودروی ایشان مورد اصابت گلوله خمپاره قرار گرفت و پیکر پاک آن شهید عزیز در میان شعله های آتش سوخت و روح بزرگش به شهدای کربلا پیوست. او می گفت: " شهادت لبیک گفتن به ابراهیم زمان است " و با نثار خون خود به ندای ابراهیم زمان، خمینی کبیر (ره) لبیک گفت.
انتهای پیام/
