پادگان شفیع خانی از بسیجی‌ها روح جاودانه گرفت

به گزارش نوید شاهد لرستان، پادگان شفیع خانی (دوکوهه لرستان) پر از خاطره ها و آرامش بخش روزگار دل تنگي ها است. 
اعتبار و ارزش هر مکان و مسکن ماوا و جا، به آجر و سنگ و عناصر سازنده اش نیست ولو از گران‌ترین مصالح و عناصر ساخته باشد. آنچه به آن قابلیت و منزلت می دهد، مالک و یا اقامت کننده و ساکنین آن بوده و هستند.
(شرف المکان با لمیکن)
شفیع خانی پادگانی در نزدیکی دوکوهه پایتخت رزمندگان لرستان در جنگ است. ردپاي اکثر شهيدان لرستان را ميتواني در پادگان شفیع خانی پيدا كني. شفیع خانی قدمگاه شهدا و قطعه‎ ای از خاک کربلا است، چراکه باید از اینجا مُحرِم می شدند و لباس دنیوی را میکندند و لباس خاکی می پوشیدند و با بالندگی و تکامل و معدل بالا به معیادگاه شهادت می رفتند.

شهید محمد شفیع خانی از دانشجویان مخلص تهرانی بود که برای اجرای طرح خدماتی بهداشتی به همراه همسرش به خرم‌آباد سفر کرد، وی مدتی در این شهر خدمت کرد و سپس مجذوب سپاه شد، بعد از مدتی مسئول ستاد تیپ 57 لرستان شد و سرانجام در عملیات «والفجر6» به شهادت رسید و نام زیبایش شد پادگان بچه های لرستان و تا آخر جنگ، این پادگان بعنوان اختصاصی ترین پادگان لشکر 57 شاهد رفت و آمد رزمندگانی بود که جهت آموزش و باشگاه تربیت نفس مورد استفاد قرار گرفت. 

در این محل گردان هر شهر در قسمتی برای خود چادرهایی بنا کرده بود و گوشه به گوشه اش، خاطرات زیادی را در سینه رزمندگان لرستان بجای گذاشته است. چشم بسيجي، هنوز آنقدر معرفت دارد كه وقتي از دور، چشمش به سوله های شفیع خانی مي افتد، گرم گريه شود. هنوز هر رزمنده با خانواده که قصد زیارتگاه شلمچه را دارد ابتدا به زیارت شفیع خانی می رود.

گرچه شفیع خانی بسیار پیر، ضعیف و رنجور است ولی باز می تواند به فرزندان ما راه و رسم جوانمردی و بزرگی و شیردلی را بیاموزد چراکه هنوز صدای تکبیر و صلوات و صدای رژه و پای جندالله در آنجا به گوش می رسد.

عشق به شفیع خانی، عشق به خدا و شهداست عشق به امام و خوبیهاست. شفیع خانی تمثيلي از عاشقي است. اولين پله نردبان شهادت. شفیع خانی، یکی از سربندهای سرخ بر پيشاني خاك جبهه است. شفیع خانی فقط يك پادگان، همراه با چند سوله نبود. پايتخت معنوی هزاران هزار بسيجي جانباز سردار و رزمنده و آشيانه پرستوهای بی نام و نشان است. گنجینه هایی از سروده های آتشینی است که چند هزار شهید در نینوای ایران سرودند. شفیع خانی خاكي است پر از ستاره.
اين سوله های خالي دنیایی بود از حوادث و لحظه های ماندگار گوش ات را روي ديوار هر كدام كه بگذاري، صدايي ميشنوي. صداي دعا، نماز، گریه، مناجات و تمرین عشق به خدا، خیلی از گردانها و واحدهای لشکر 57 در این پادگان متولد شدند و قد کشیدند و بعد در میان خون و آتش محو شدند و در آغوش مولایشان حسین آرام گرفتند.
در این پادگان همه لرستان بود، خرم آبادی، پلدختری و بروجردی، الشتری، الیگودرزی، در راز و نیاز حسینیه مرکزی در زورخانه ورزشی و در کلاس درس پادگان در ورزش صبحگاهي، در شعارها و رجزها، لهجه ها و گویشهای خاص و مختلف هر شهر را می شنیدی. یَه مالِکَه ؟؟(یعنی اینجا گردان مالک اشتره)
تابلوي گردانها را در میدان صحبگاه دیگر نمی بینی، گردان انبیا، گردان كميل، گردان مالك، گردان ابوذر، گردان ثارالله، گردان محرم. اينجا همه شيطنت ميكردند، پوتین به پا و اسلحه بر دوش، سر به سر هم ميگذاشتند، شور و حال داشتند. به خوبي ميدانستند كه بعد از عمليات، خيليهايشان پرنده ميشوند، بچه ها ميگردند تا براي سفر آسماني شان، همسفر پيدا كنند.
اکنون در این روزهای تنهایی جایی مغموم‎تر از آن نمی‎یابی. دلش برای شهدا تنگ شده است و در انتظار قیامت است.
یاد پادگان شفیع خانی پر خاطره باد چرا که پادگان شفیع خانی از بسیجها روح گرفته روحی جاودانه.
یاد صبحگاه شفیع خانی بخیر، یاد شبهای حنابندان بخیر
اوقات خوش آن بود که با دوست به سر رفت

باقی همه بی‌حاصلی و بی‌خبری بود

خوش بود لب آب و گل و سبزه و نسرين

افسوس که آن گنج روان رهگذری بود

نویسنده: حاج احمد لک، ریئس بنیاد شهید و امور ایثارگران شهرستان ازنا

انتهای پیام/