معصومه قنبری

« معصومه قنبری » می‌گوید: «شب قبل از اعزام اسدالله زنگ هشدار گوشی او را خاموش و روی حالت بی‌صدا گذاشتم. با اینکه از کار خودم ناراحت بودم اما اصلا حاضر نبودم اسدالله را از دست بدهم. گناه قضا شدن نمازش را هم به گردن گرفتم. چیزی برای از دست دادن نداشتم فقط می‌خواستم او نرود. اما نقشه‌ام نقش بر آب شد! فهمیدم اراده خدا چیز دیگریست و اگر خدا نخواهد هیچ اتفاقی نمی‌افتد. وقتی اسدالله رفت، جانم رفت!»