شهیدی که در سومین ترور، زیارت اربعینش ملاقات حسین (ع) شد؛
یک عمر، زیر علم جد غریبت سینه بزنی، از کودکی در اوج خفقان عصر رضاشاهی و ممنوعیت عزاداری، تکیه بپا کنی، در پانزده خرداد ۴۲ علم عاشورایی خمینی را بالا ببری، لباس پیغمبر را آبروی انقلاب کنی و وسط میدان هدایت و روشنگری و خدمت به انقلاب و کمک به جبهه و یاری محرومان و مستمندان حاضر باشی، آنوقت اجر یک عمر، نوکری را درست روز اربعین، جلوی خیمه عزای ارباب (ع)، بگیری با گلوله حرامیانی از جنس همان اشقیای گودی قتلگاه، که تو را یک‌راست راهی کند به زیارت جد شهید و غریبت، حسین (ع)... چه اجر و مزدی برای اینهمه خدمت، بالاتر از این؟!