شهدای البرز - صفحه 10

وقتی خبر شهادت احمد را آوردند، مشکی نپوشیدم. سبز پوشیدم، چون می‌دانستم پسرم به جایگاهی رسیده که آرزوی هر مؤمنی است. اینجا روایت مادری است که نه تنها اشک نریخت، بلکه شکرگزار بود برای این موهبت الهی...   

در آن صبح سرد دی‌ماه ۱۳۷۸، فرودگاه مهرآباد شاهد صحنه‌ای بود که برای همیشه در تاریخ نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران ثبت شد؛ شهید رضا رحمانی، خلبان جوان و متعهدی که در اوج جوانی، نه در میدان نبرد، که در خط مقدم تمرین برای دفاع از میهن، جان را به آستان خداوند سپرد. او که هواپیمایش در حین پرواز آموزشی دچار نقص فنی شد، تا آخرین ثانیه کنترل فرمان را نگه داشت تا از فاجعه‌ای بزرگتر جلوگیری کند و سرانجام در ۲۵ سالگی، به همراه هشت همرزمش به آرزوی دیرینه‌اش رسید: شهادت در راه خدمت به اسلام و میهن.

در وصیت‌نامه‌ای که با خون دل نوشته شد، شهید قدرت‌الله حیدری فریاد زد: "آمده‌ام تا با تفنگم، استقامتم و شهادتم به دشمن ثابت کنم که تا خون در رگ‌هایم جاری است، از اسلام دفاع خواهم کرد!" او که خود را سرباز کوچک امام خمینی می‌دانست، با ایمانی راسخ به جبهه شتافت و در سوم خرداد ۱۳۶۱ در راه دفاع از میهن اسلامی به آرزوی دیرینه‌اش رسید: شهادت.

"در آخرین نامه‌اش به مادر، با دستانی لرزان نوشت: «مادرجان! می‌دانم همیشه می‌گویی برگرد... اما این بار نمی‌توانم فرمان تو را اطاعت کنم. من راهی را انتخاب کرده‌ام که پایانش آسمان است؛ راهی که با خون سرخ می‌شود و با نور خدا پایان می‌یابد. اگر اشک می‌ریزی، بدان این اشک‌ها را فرشتگان به نشانه‌ی افتخار جمع می‌کنند. من دیگر آن پسر سرکش نیستم... حالا یک سرباز خدایم.»

در میان خاکریزهای خونین خرمشهر، مردی از تبار ایثارگران قدم نهاد که نه با سلاح، که با فرمان ماشینش در جاده‌های خطر، سنگر به سنگر پیش می‌رفت. شهید قدرت‌الله حیدری، راننده‌ای که وسیله‌نقلیه‌اش را به ارابه‌ای برای رساندن رزمندگان به خط مقدم تبدیل کرد، تا اینکه در سوم خرداد ۱۳۶۱، گلوله‌ای به سینه‌اش نشست و او را به ملکوت شهادت پرکشید. اینک نامش در دیار عاشقان همیشه زنده است.

علی حاتمی نمی‌دانست این آخرین نامه‌اش خواهد بود؛ آخرین کلماتی که سه ماه بعد، در خاکریزهای شلمچه با ترکش‌های دشمن ممهور شد. امروز این سطور، نه یک نامه‌ی ساده که وصیت‌نامه‌ی عاشقانه‌ای است از نسلی که عشق به معشوق و عشق به وطن را در هم آمیخت و هر دو را با خون خود امضا کرد.

از محله‌های محروم قزوین تا خط‌مقدم شملچه، شهید محمدامین جوادی، روایتگر مردی بود که با پنج کلاس سواد، اما دریایی از ایمان، در عملیات رمضان حماسه‌آفرید. کارگری ساده که وقتی ندای «هیهات منا الذله» بلند شد، تفنگ به دست گرفت و در سی‌سالگی، با ترکش‌های دشمن به آسمان‌ها دوخت و نامش را در دفتر زرین شهدا ثبت کرد.

از محرومیت‌های بندر ماهشهر تا اوج عزت در جبهه‌های نور، شهید اصغر توکلیان‌‌پور، روایتگر عشقی آتشین به اسلام و انقلاب بود. یتیمی که با دلِ بی‌قرارش، راه آزادی را در سایه سارِ خون سرخ شهادت یافت و در هفتم خرداد ۶۱، با ترکشِ دشمن، به ملکوت اعلی پر کشید. اینک نامش، چون نگینی درخشان بر تارک تاریخ دفاع مقدس می‌درخشد!

مسجد جامع خرمشهر، یادگار ایستادگی و همبستگی مردم در دوران دفاع مقدس، نه تنها محل عبادت که قلب تپندهٔ مقاومت بود. زنان غیور این شهر در دل این مسجد، با پختن غذا، شستن لباس رزمندگان و سازماندهی کمک‌ها، پشتیبانی بی‌وقفه‌ای از جبهه‌ها داشتند. این مسجد همچنین شاهد نخستین لحظات پیروزی بود؛ زمانی که کرجی‌ها به عنوان پیش‌قراولان فتح خرمشهر، پرچم پرافتخار ایران را بر فراز گل‌دسته‌های آن به اهتزاز درآوردند و نوای اذان پیروزی را طنین‌انداز کردند. گزارش ویژه به مناسبت سالگرد فتح خرمشهر، مروری بر نقش تاریخی این مسجد در روزهای سخت جنگ.

برادر شهید یوسف پسندی از روزهایی می‌گوید که یوسف، با همان شوخ‌طبعی و مهربانی‌اش، خانه را پر از شادی می‌کرد و در جبهه، با ایمانی راسخ، به استقبال شهادت رفت. این روایت تلخ و شیرین، از کودکی در فومن تا شبی که خرمشهر آزاد شد و یوسف، آسمانی‌تر از همیشه بازنگشت...

این چهره‌های به یادماندنی را ببینید؛ یوسف پسندی در اوج جوانی، میان خاکریزهای جنوب، با همان لبخند همیشگی که دل‌ها را گرم می‌کرد. اینجا، در آستانه‌ی عملیات بیت‌المقدس، دوربین لحظه‌ای ناب از زندگی سربازی را ثبت کرده که قران در جیب داشت و عشق به شهادت در دل. امروز این عکس‌ها روایتگر روزهایی است که او از فومن تا خرمشهر رفت، تا نامش میان آزادگان جنگ جاودانه شود.

در دهم مرداد ۱۳۳۹، در آغوش سرسبزی‌های فومن، کودکی متولد شد که سال‌ها بعد، خنده‌هایش در سنگرهای جنوب طنین انداخت و خونش بر خاک خرمشهر، مهر وفاداری به انقلاب زد. یوسف پسندی، قران‌خوانِ تاسیسات‌کار، وقتی ندای «هیهات منا الذله» شنید، از گیلان تا خوزستان قدم گذاشت و در سوم خرداد ۶۱، در اوج حماسه‌ی بیت‌المقدس، با ترکشِ دشمن، به آرزوی دیرینه‌اش رسید: شهادت. امروز پیکر مطهرش در زادگاهش آرمیده، اما نامش در تاریخ دفاع مقدس، همچون خرمشهر تکرارنشدنی است.

شهید نجاتعلی اسدی، نوجوان مستعد زنجانی که با ترک مدرسه تیزهوشان به صف انقلابیون پیوست، در ۱۷ سالگی با سه بار اعزام به جبهه، حماسه‌آفرید. از مجروحیت در کرخه نور تا ایستادگی در فتح‌المبین و سرانجام شهادت در آستانه آزادی خرمشهر، زندگی‌اش گواه عشق بی‌حدش به امام و میهن بود.

در آستانه عملیات بزرگ والفجر، شهید نجاتعلی اسدی، رزمنده لشکر محمد رسول‌الله، آخرین روزهای زندگی‌اش را در جبهه‌های جنوب به تصویر کشیده است. از معجزات الهی در میدان نبرد تا درد دل‌های یک بسیجی عاشق که هر شب برای شهادت دعا می‌کرد. اینجا نه فقط خاطرات جنگ است، بلکه وصیتنامه عاشقانه سربازی است که آرزو داشت نامش در فهرست شهدا ثبت شود.

"من نیست بودم، تو به من هستی دادی..." این جمله‌های سوزناک آغازگر سفر روحانی جوانی است که یک سال بعد در خون خود غلتید. یادداشت شخصی شهید نجاتعلی اسدی، رزمنده لشکر محمد رسول‌الله(ص)، روایتی است از تحول یک انسان - از اعتراف به نیستی و گمراهی تا رسیدن به اوج عرفان و شهادتطلبی. این متن که در شهریور 1360 و پیش از اعزام به جبهه نوشته شده، امروز به عنوان یکی از ناب‌ترین اسناد معنوی دفاع مقدس به شمار می‌آید؛ وصیتنامه‌ای که نه خطاب به خانواده، که سراسر خطاب به معبود نوشته شده است.

وصیت‌نامه شهید نجاتعلی اسدی، کارگر جنوب تهران که در 22 سالگی در عملیات خیبر به شهادت رسید، روایتی تکان‌دهنده از عشق بی‌حدود به اسلام و ولایت است. او که وصیت‌نامه‌اش را در آستانه عملیاتی سرنوشت‌ساز نوشت، تأکید کرد: "هدف ما کربلاست؛ نه آن کربلای محدود در نقشه، بلکه کربلایی که امام حسین(ع) به ما آموخت". این سند تاریخی که پر از پیام‌های انقلابی و هشدارهای بیدارگرانه است، امروز پس از چهار دهه، همچنان چراغ راه نسل جوان انقلاب است.

"برادر جان! زیر سایه توپ و خمپاره زندگی می‌کنیم..." - این جملهٔ ساده از آخرین نامهٔ شهید محمدحسین اخی، سرباز بی‌ادعای اشتهاردی، روایتگر روزهای سخت و شیرین جبهه‌های غرب است. نامه‌ای که از عملیات موفق "200 متر پیشروی در خاک عراق" می‌گوید و از "64 قبضه سلاح غنیمتی"، اما بیش از هر چیز، دلدادگی پسری رزمنده به مادر، خواهر و برادرش را فریاد می‌زند.

شهید «محمدحسین اخی» از شهدای دوران دفاع مقدس است. وقتی در اردیبهشت ۶۱، شهید اخی برای خانواده‌اش نوشت: "ما تا آخرین قطره خون می‌جنگیم"، نمی‌دانست که یک ماه بعد، در عملیات تپه کبودمهران، همین کلمات، سنگ مزارش خواهد شد. امروز این نامه، یادگار ماندگار سربازی است که با خط کودکانه‌اش، بزرگترین درس‌های ایثار را نوشت.

در هشتم خرداد ۱۳۶۱، آسمان اشتهارد شاهد پرواز فرشته‌ای از تبار رنج و مقاومت بود؛ جوانی که از محرومیت‌های زندگی برخاست و در اوج جوانی، با شهامی آتشین به استقبال مرگ رفت تا نامش در دفتر زرین شهیدان جاودانه شود. شهید محمدحسین اخی، آن کارگر ساده‌اشتهاردی، نه یک سرباز عادی، که اسطوره‌ای از ایثار و وفاداری بود. او که از کودکی یتیم شده بود، عشق به حسین(ع) و امام خمینی(ره) را در قلب کوچکش پرورش داد و سرانجام، در آستانه پایان خدمت سربازی، با اصابت ترکش خمپاره به شکمش، به آرزوی دیرینه‌اش رسید: شهادت در راه خدا. اینک پس از چهار دهه،خدمت سربازی، با اصابت ترکش خمپاره به شکمش، به آرزوی دیرینه‌اش رسید: شهادت در راه خدا. اینک پس از چهار دهه، یادش همچون چراغی فروزان، راه نسل جوان را روشن می‌کند: "زندگی، عطش است و شهادت، سرچشمه‌اش!"

شهید غفور احمد خان‌بیگی، افسر شجاع و متعهد ارتش جمهوری اسلامی ایران، در سوم خرداد ۱۳۶۱ در عملیات بیت‌المقدس و در جریان دفاع از خرمشهرِ ستمدیده، به درجه رفیع شهادت نائل آمد. او که عمری را در مسیر خدمت به میهن و دین گذرانده بود، با ایثار جان خود، نامش را در زمره سربازان وفادار انقلاب اسلامی جاودانه کرد.