در آستانة پاييز 1344 كودكي از تبار سبز سپيدار بر دامان مهربان ‹‹ سپيدان ›› شكفت و بار ديگر اشك شوق را از ديدگان هميشه باراني چله گاه(1) جاري ساخت . اين غريبة كوچك را حسين ناميدند . حسين تحت توجهات پدر و مادري درد آشنا مباني مذهب را فرا گرفت و از همان كودكي مسجد محله را جلوه گاه تجليات عارفانة خود ساخت.