رویای صادقانه شهید «میرزاعلی دریکوند» خطاب به صاحبخانه

به گزارش نوید شاهد لرستان، ۲۹ فروردین سال 1393 روز ارتش بود، طبق سنوات گذشته یگانهای نمونه نیروهای مسلح و بسیج برای گرامیداشت این روز در مکانی مشخص رژه رفتند.

فرزند کوچک من نیز از طرف بسیج جزء نیروهای رژه رونده (قاب دار شهدا) در این روز بود.

شب قبلش قاب عکس شهیدی را به او داده بودند “بنام شهید میرزا علی دریکوند” تا صبح روز بعد ۲۹ فروردین بعنوان قاب دار آماده مراسم شود.

آن شب مهمان داشتم و هوش و حواسم به مهمانان زمینی بود، فراموش کردم که یک مهمان افلاکی نیز امشب در جمع ما حضور دارد.خسته بودم خوابیدم.نزدیک های اذان صبح خوابی دیدم که آه از نهادم بلند کرد و چشمانم را اشک بار ساخت.کسی در عالم خواب و رؤیا که چهره جوان و چشمان معصومانه ای داشت در گوشه اتاق با ناراحتی مرا خطاب قرار داد و گفت: از مهمان نوازی شما بسیار شنیده بودم، من امشب مهمانت بودم ، شب جمعه بود اما حتی به چند کلامی قرائت فاتحه مرا شاد نکردی ! رسم مهمان نوازی شما اینگونه است؟پریشان و منقلب از خواب پریدم ، بدون اراده صورت غم گرفته ام به نم اشک های چشمانم خیس شده بود.با خود گفتم خدایا این جوان نورانی چه کسی بود که چنین مرا به تازیانه کلامش پریشان کرد؟حیرت زده از جا برخواستم تا با لیوانی آب عطش گلویم را خاموش کنم، در میان راهرو چشمم به قاب عکس شهیدی افتاد که امشب در خانه من بود و کسی از اهل خانه او را احترام نکرد…

آن لحظه بود که متوجه شدم کسی که به خواب من آمد همان چهره معصومانه بود. آه از نهادم بلند شد ، با زمزمه فاتحه آیاتی از کلام خدا را واسطه قرار دادم شاید از سر تقصیرم بگذرد.شنیده بودم شهدا حی و حاضرند و امروز این شنیده بر من حجت شد.
از شما خواننده بزرگوار ملتمسانه می خواهم با قرائت صلواتی روح بلند این شهید والا مقام را شاد کنید بلکه مرا نیز به واسطه زمزمه های شما عفو کند.

انتهای پیام/