شهیدی که اجازه نداد پیکر دیده‌بان جا بماند
به گزارش نوید شاهد لرستان، شهید داریوش اسدی دهم خرداد سال ۱۳۴۷ در شهرستان خرم آباد به دنیا آمد. پدرش محمدرضا، کشاورز بود و مادرش بی‌بی نام داشت. تا دوم ابتدایی درس خواند. کارگری می‌کرد. از سوی بسیج در جبهه حضور یافت. هفتم مهرماه سال ۱۳۶۶ در بوکان بر اثر اصابت ترکش سلاح‌های نیروهای عراقی، به سر و سینه‌اش شهید شد و پیکر مطهر وی را در زادگاهش شهر خرم آباد به خاک سپردند.
همسر شهید در بیان خاطرات وی می‌گوید: مرخصی داریوش تمام شده بود خود را برای رفتن آماده می‌کرد از خانواده و چند نفر از فامیل خداحافظی کرد و رفت. داریوش از نعمت مادر محروم بود چون مادر و دو تن از خواهرانش در بمباران به درجه رفیع شهادت گشته بودند. روزها مثل باد می‌گذشت.
چند روزی نگذشته بود، داریوش به مرخصی آمد همه از دیدنش خوشحال و شادمان گشتیم و متعجب از اینکه چرا این‌قدر زود به مرخصی آمده است علت را جویا شدم.
سعی داشت پنهان کند اما وقتی که دید من دست‌بردار نیستم، برایم تعریف کرد: دیده‌بان کشته شد. داریوش تنها کسی بود که جلوی چشم دشمن و زیر آتش سنگین و بارش آن همه گلوله، اقدام به آوردن جنازه دیده‌بان کرده بود فرمانده هم به خاطر شجاعت، دوازده روز مرخصی تشویقی به داریوش داده بود.
روز پنج‌شنبه بود که به مرخصی آمد سه روز بیشتر از مرخصی‌اش نگذشته بود که هوای جبهه و جنگ کرد. از چشم‌انتظاری حرف می‌زد و از همسنگرانش می‌گفت. دلش برای بچه‌های جبهه تنگ شده بود به هیچ قیمتی حاضر نبود بماند.روز یکشنبه هفتم بود حرکت کرد پنج روز بعد، روز جمعه، خبر شهادتش را به ما دادند.
انتهای پیام
