فرمانده‌ای که به خاطر خُلق محمدی و عدالت علی، «علی محمد» نام گرفت
به گزارش نوید شاهد لرستان، شهید «علی محمد نقیبی» در شانزدهمین روز از اسفندماه 1344 در منزل آقا اسدالله از اهالی روستای خمه، در ۱۵ کیلومتری شهر الیگودرز، درخت زندگی‌اش جوانه زد. به این امید که خُلقش محمدی و عدالت و شجاعتش علی‌گونه گردد نامش را علی‌محمد نهادند.
در زمان قاجار، علیرضاخان مالک روستای خمه و روستاهای اطراف به دلیل نداشتن وارث املاکش را وقف اباعبدلله الحسین(ع) کرد. این‌چنین شد که خانواده نقیبی مستاجر و رعیت امام حسین(ع) شدند. علی‌محمد در خانه‌ای قد کشید که صاحب خانه‌اش امام حسین بود. از سفره‌ای نان خورد که روزی‌اش از امام حسین(ع) بود. کودکانه‌هایش را در کشت‌زارهایی دوید که مالکش حسین(ع) بود.
همیشه سعی می‌کرد باری از دوش دیگران بردارد؛ حتی اگر دست پیرمردی را بگیرد یا پیرزنی را در حمل بقچه‌اش تا درب منزل همراهی کند.
به علت وضعیت نامناسب مالی خانواده مجبور به ترک تحصیل و برای کار راهی تهران شد و بلافاصله سراغ کارگاه‌های مکانیکی رفت. پس از مدتی به کار گچ‌بری رو آورد و در کار گچ‌بری استادکار شد. او عاشق ورزش بود و در کنار کار و ورزش پای منبر وعاظ تهران می‌نشت و این‌چنین شخصیت مذهبی‌اش شکل گرفت. طولی نکشید که وارد مبارزۀ سیاسی شد و اعلامیه‌های حضرت امام را از تهران برای پخش به الیگودرز می‌آورد. پس از یک درگیری با نظامیان شاهنشاهی به سمت روستا حرکت و در آنجا پنهان شد. چندین بار هم در راهپیمایی‌های الیگودرز شناسایی و تحت تعقیب قرار گرفت اما هر بار اقدام ساواک برای دستگیری او بی‌ثمر می‌ماند.
علی برای استقبال از حضرت امام، دوباره به تهران رفت و تا بعد از پیروزی انقلاب در تهران ماند. در همان زمان به عضویت کمیته درآمد و پس اطمینان از ثبات انقلاب دوباره به کار گچ‌بری مشغول شد. طولی نکشید غائله کردستان پیش آمد. از تهران به پاوه رفت و در کنار شهید چمران با دشمن جنگید.
با شروع جنگ تحمیلی خود را به گروه جنگ‌های نامنظم رساند و در آزادسازی بستان نقش مهمی ایفا کرد. علی‌محمد در تیپ بعثت محمد رسول الله، ۷۷ نور و ۱۵ امام حسن(ع) خدمت کرد.
با توجه به فعالیت‌های موثر و سوابق درخشانش در سال ۶۲ سپاه استان لرستان از او برای حضور در مسئولیت آموزش نظامی لشکر ۵۷ ابوالفضل(ع) دعوت کرد و پس از آن، مسئولیت‌های مختلفی را در طول سال‌های حضور در جبهه عهده‌دار شد.
علی‌محمد نقیبی سرانجام در تاریخ دوم اردیبهشت 1366 در عملیات کربلای ۱۰ در استان سلیمانیه عراق، منطقه عملیاتی ماووت، بعنوان فرمانده یکی از محورهای عملیاتی لشکر ۵۷ ابوالفضل(ع) به شهادت رسید.
انتهای پیام/
