شهیدی که با تن مجروح بارها به جبهه رفت

از همان اوان کودکی زیرک و باهوش و شجاع و درعین‌حال چنان معصوم آرام بود که گویی مرگ را هر لحظه با چشمان خود می‌دید.

وی پس از سپری شدن دوران طفولیت وارد دبستان شد پس از مهاجرت خانواده ایشان به روستای بدرآباد علیا جهت ادامه تحصیل در دوره‌ی راهنمایی مشغول به تحصیل شد این دوره را نیز به اتمام رسانید.

او امام را شناخته بود و به او عشق می‌ورزید و حرف‌های امام را نصب العین خود قرار می‌داد و الگویش امام بود با شروع جنگ تحمیلی و با استفاده از رهنمودهای امام عزیزمان با روحی تزکیه شده و استعدادی قوی جهت حفاظت از اسلام و دستاوردهای انقلاب اسلامی به جبهه اعزام شد پس از مدتی در سال ۱۳۶۱ در جزیره مینو خرمشهر از ناحیه دست مجروح شده و یک انگشت خود را از دست داد.

اما بعد از چندی دوباره همچنان فعالانه در جبهه‌های نبرد و عملیات مختلف شرکت می‌کرد. در عملیات والفجر ۹ با عنوان نیروی تخریب شرکت نموده و پس از اتمام عملیات با تنی خسته و مجروح به خانه برگشت هنوز مدتی نگذشته بود که عملیات حاج عمران شروع شد او خود را سریعاً به منطقه عملیاتی رساند و مردانه در این عملیات شرکت نمود.

رشادت‌ها و دلاوری‌های او برای همیشه در خاطر همرزمان و دوستان باقی است. وی در این عملیات به‌شدت مجروح و دچار موج گرفتگی شد بطوری‌که برای مدتی شنوایی یکی از گوش‌های خود را از دست داد بعد از بهبود وضع جسمانی خود دوباره راهی جبهه شد در پاییز ۱۳۶۵ در یک عملیات گشتی شناسایی به همراه چند تن از همرزمان خود از جمله جمشید سلیمانی در منطقه جفیر بر اثر برخورد با مین بشدت مجروح شد و با بدنی پر از ترکش‌های آهنین به خانه برگشت وی هنوز بدنش مصدوم و تیر خورده بود و عمل جراحی انجام نداده بود که خبر عملیات جدیدی در منطقه شلمچه به او رسید وی خود را با بدنی مجروح به منطقه رساند و سرانجام در شب سوم دی‌ماه ۱۳۶۵ در عملیات کربلای ۴ به آرزوی دیرینه‌اش که شهادت در راه خدا بود نائل آمد.

انتهای پیام/