جبهه - صفحه 51

در لشکر 25 کربلا می گفتند یک نفر لنگرودی در اینجا ذی نفوذ است و در واحد اطلاعات عملیات حضور دارد. آنجا بود که اسم ایشان را برای اولین بار شنیدم. شاید یکی دو بار ایشان را از نزدیک دیده بودم ولی ...

مردم در قیامت بر طبق نیات باطنی وملکات درونی خود محشور می شوند.

از همان ابتدا که در سال 1360 توفيق پيدا کرديم به جبهه برويم فرمانده ما آقاي خرازي بود. اوايل، ارتباط چنداني نداشتيم؛ فقط خصوصيات ايشان را مي شنيديم يا دورادور مشاهده مي کرديم، اما در طول عمليات ها و جنگ، به کادر فرماندهي آمديم و بنده فرمانده گروهان، جانشين گردان و فرمانده گردان شدم...

خدای بزرگ! از تو پوزش مي‌طلبم که نتوانستم شکرت را به جا آورم! ای خدای بزرگ از تو خواهش دارم که گناهانم را ببخشی!

برای اوقات فراغت مان برنامه‌ی حفظ قرآن داشتیم. چند نفر بودیم. حسین هم یکی از آنها بود. برای این که رقابت ایجاد شود، هر کس بهتر می خواند برنده اعلام می‌شد.

نور خورشيد از تهويه‌ي غسالخانه مثل چند ستون مورب تا روي صورتش كشيده شده بود. يك ورم كبود شده روي صورتش و يك سوراخ كوچك روي قلبش كه تا پشتش رفته بود! مادرم از خدا خواسته بود كه جنازه‌اش سالم برگردد!

رحیم! هر جا می ری همه رو جذب خودت می کنی. نکنه آهن ربا داری و ما خبر نداریم؟

وقتی محمد یحیايی به سمت آقای احمدی می‌رفت پاهایش می‌لرزید و صحنه‌های آخرین روز خداحافظی از مقابل چشمانش می‌گذشتند. محمد توان نداشت به چشمان پدر شهید نگاه کند، اما آقای احمدی او را در آغوش گرفت و بوسید؛ به جای پسری که نتوانست صورتش را ببیند. سپس به چشمهایش نگاه کرد. آرام پرسید:«محمد رفیقت کجاست؟».

در حفظ انقلاب بکوشید! راه شهدا را ادامه بدید! امام را تنها نگذارید! وصیت نامه نوشته ام ولی به مادرم بگویید صبر کند!

قهرماني در اين مسابقه كه همراه با تشويق‌هاي اخوي ‌عرب اتفاق افتاد هنور هم برايم شیرین‌ترين مقامي است كه در دوران فعاليت ورزشي‌ام به دست آوردم. این ‌روزها كه عكس‌ها و خاطرات گذشته را مرور مي‌كنم گرچه گاه دلتنگ مسابقات مي‌شوم اما اين همه در مقابل دلتنگي‌ام براي ياران سفر كرده هيچ است.

گفت:‘ محّمدرضا! بابات اومده بود ببینه تو واقعاً هر شب می یای مسجد یا نه’. توی دلم به بابام آفرین گفتم که دورادور مواظب بچه هاشه تا خدای ناکرده راه خطا نرن

به بچه‌ها گفتم: «بیایید عقب تا به فاو بریم». گفتم به صیاد شیرازی خبر بدهید که ما رفتیم و کار تمام شد. دیده‌بان، خودش خبر داده بود که ما کار را تمام کرده‌ایم. به صیاد گفتم: «اجازه هست برویم!؟» صیاد بوسمان کرد و با حالت خاصی گفت: «آره. بروید! بعداً می‌آیم». همۀ عملیات در فاو متمرکز شد. به عقبه اهواز رفتم و با نیروهایی که آنجا و واحدهایی که در شلمچه مستقر بودند، هماهنگی انجام شد تا به فاو برویم. از فاو هم مجدداً تماس گرفتند که هر چه سریع‌تر بیا. بعد از عمل جراحی، بخشی از بخیه­ها مانده بود. منطقه آلوده بود و بعضی از بخیه­ها عفونت کرد. درد و سوزش هم داشت. با همان شرایط مجبور شدم سریع به فاو بروم.

امت اسلامي و قهرمان ايران؛ اميدوارم که همانند هميشه به ياري برادرانتان در جبهه بشتابيد و نگذاريد دشمنان در ميان شما رخنه کنند و مانند اهل کوفه نباشيد که امام خود را در صحراي کربلا تنها گذاشتند .

مصطفی و مهدی واعظی دو برادر انقلابی بودند که در سال‌های قبل از انقلاب و در روزهای خفقان به مبارزه با رژیم شاهنشاهی پرداختند. مصطفی در ارتفاعات بازی‌دراز و در مقابله با رژیم بعث به شهادت رسید و مهدی در خرداد 60 توسط منافقین شهید شد.

مراسم سینه زنی و عزاداری سرور و سالار شهیدان توسط رزمندگان و شهدای استان سمنان

رمضان سال 1363 ، مدتی را در پایگاه مقاومت بسیج شهر کلاته خیج به تنهایی به سر می برد چند روز از ماه مبارک رمضان گذشته بود ؛ و به علت دوری مسافت بین سپاه پاسداران انقلاب اسلامی شهر شاهرود و این پایگاه تدارکات ، امکانات غذایی به پایگاه برده نشده بود و شهید شیخ محمد چند روز با نان های خشکی که از قبل مانده بود ، روزه گرفت و به کسی هم اظهار نکرد تا این که خود برادران بسیج محل به این قضیه پی بردند و موضوع را با سپاه شهر جهت آوردن غذا و تدارکات در میان گذاشتند که شهید محمد می فرمود : « آن چند روز ، روزه هایش ساده و بی تکلف بوده است . »

پنج شنبه 19 بهمن 1396 از ساعت 9.30 الی 14 بصرف ناهار شهرستان شاهرود، میامی، روستای فیروز آباد سلفی، مسجد امام حسن مجتبی (ع)

انگار اصلا فرو رفتن سنگ و تيغ را درون زخم‌هايش احساس نمي‌کرد. دوساعت سينه خيز رفت تا اين‌که بالاخره آمبولانسي پر از مجروح مي‌خواست حرکت کند. برادر اکبري آخرين مجروح را داخل ماشين گذاشت. يکي از بچه‌ها چشمش به رضا افتاد. لباسش گل آلود و خوني بود. زير بغلش را گرفت. «معطل من نشين! بقيه رو برسونين.»

در یکی از عملیات‌های شناسایی حاجی تصمیم گرفت با بچه‌ها برود داخل خاک عراق. از منطقه گیلان‌غرب شروع کردند و بعد از چند روز برگشتند. بعدها فهمیدیم که تا نزدیک شهر خانقین عراق پیش رفته بودند.

برادرش او را در تابوت می گذارد و روى آن پارچه اى مى كشد و مى نويسد: محمدرضا عاشور اعزامى از گرمسار. سپس خود و خانواده براى مهيّا كردن مقدمات تشييع جنازه به تهران و از آنجا به گرمسار می روند. جنازه اين شهيد با بقيه شهدا به تهران منتقل مى شود ...