زندگي شهيد علی سلطانی از زبان خودش
اينجانب علي سلطاني فرزند ابراهيم متولد اول فروردين 1338 به شماره شناسنامه 1956 در شهرستان مذهبي قم در خيابان چهار مردان در يك خانواده مذهبي چشم به جهان گشودم. تا كلاس پنجم دبستان در مدرسه صدوق جوي شور قم درس خواندم. در آن زمان زندگي در سطح پاييني بود و پس از آن مشغول به كار در كارگاه آهنگري شدم و تا سال 1356 به شغلم ادامه دادم.
در سال 56 بود كه شعله هاي پر فروز انقلاب خونبار اسلامي مان جرقه اي زد و به وسيله انقلابيون مسلمان و روحانيت مبارز از جنايات رژيم منحوس پهلوي آگاه شدم و دست از كار كشيده و خود را وقف انقلاب كردم و با شركت در تظاهرات و راهپيمائي مبارزه خود را با رژیم طاغوت شروع كردم و بارها در كوچه و خيابان تا سرحد شهادت پيش رفتم ولي سعادت شهادت را نداشتم.
بگذريم. در اثر مبارزات امت قهرمان و عنايات خداوند متعال و تاثير خون شهيدان حزب الله و توجهات امام مهدي (عج) به اين كشور علوي امام عزيزتر از جانمان به كشور خون رنگ اسلاميمان بازگشت و از قم براي استقبال از امام ثبت نام كردم و پس از 10روز از ورود اماممان به وطن، يمن قدمش و الطاف خفيه پروردگار عالم انقلاب اسلاميمان در 22 بهمن 57 به پيروزي رسيد.
بيش از چند روز از پيروزي انقلاب نگذشته بود كه به عضويت كميته هاي انقلاب اسلامي قم در آمدم و مدت 10 ماه در كميته مشغول خدمت بودم. سپس كه پايه هاي انقلاب اسلامي ايران مستحكم گرديد و تقريبا ديگر خطري انقلاب را تهديد نمي كرد تصميم گرفتم با تني چند از برادران براي مبارزه با امپرياليسم سرخ به افغانستان برويم و برادران مظلم افغاني خود را از چنگال استعمار سرخ و خون آشامان متجاوز شوروي نجات دهيم. براي اينكه اسلام حد و مرزي نمي شناسد و در هر كجا نداي مسلمان مظلومي برخيزد بايد به كمك او بشتابيم و او را از چنگال ظالمان نجات دهيم. در اين بين من و برادر ارجمندم شهيد ابوالفضل پور يزدي (كه خداوند او را رحمت كند) عضو حركت اسلامي افغانستان شديم.
در تاريخ 11/11/1358 با برادران ديگري كه از تهران اعزام شده بودند عازم مشهد مقدس شديم و پس از يك روز اقامت در مشهد مقدس و زيارت امام هشتم شيعيان جهان و تجديد ميثاق با امام هشتم عازم شهر مرزي ايران تايباد شديم و پس از يك روز اقامت در آن شهر و سازماندهي نيروها عازم كشور ستم ديده افغانستان شديم.
در مرز ايران و افغانستان به يك رودخانه بزرگ برخورد كرديم و رد شدن به صورت مخفي از آن رود براي ما بسيار مشكل بود، چون گروه ما نه قايقي داشت و نه وسيله ديگري. اسلحه و مهمات و وسايل خود را در كيسه هاي پلاستيكي محكم پيچيديم و روي لاستيك ها گذاشتيم و شناكنان از رودخانه گذشتيم. در ساعت 5 بعد ازظهر در بين راه به يك آبادي برخورديم و آن آبادي قرار گاه چريكهاي مبارز مسلمان افغاني بود. تا ساعت 12 شب استراحت كرديم سپس گروه 40 نفري ما حركت كرد تا در چندين نقطه به هدف هاي نظامي حمله كنيم و به چندين پايگاه مرزي و غيره حمله كرديم كه با موفقيت كامل پس از عمليات به قرارگاه چريكها بر گشتيم.
بيش از يك هفته از عمليات نگذشته بود كه تصميم گرفتيم با موافقت مسئولين به سوي مقري كه چريكهاي مسلمان حركت اسلامي در 5 كيلومتري شهر هرات داشتند حركت كنيم و به صورت مخفيانه ساعت 9 شب حركت كرديم. در بين راه به علت لو رفتن، با نيروهاي ارتش شوروي درگير شديم و اين درگيري در ساعت 7 صبح روز بعد بود.
چون دشمن از مسير حركت ما اطلاع پيدا كرده بود نيروهاي بسيار زيادي در آنجا مستقر كرده بود و پيش از صد تانك و نفربر بودند و در اين درگيري بسيار بزرگ گروه ما مجبور شد به علت اينكه مهمات كافي نداشتيم و تجهيزات دشمن نيز بسيار مدرن بود به طرف تپه هاي اطراف فرار كنيم و در كوه ها سنگر گرفتيم ولي دشمن لحظه به لحظه به ما نزديك مي شدند و هلكوپترهاي توپ دار آنها ما را تعقيب مي كردند. در اين نبرد سنگين 14 تن از هم رزمانمان به شهادت رسيدند و يكي از گروه ما به اسارت نيروهاي دولتي افغانستان و شوروي در آمد ولي با ياري حق تعالي و ياري امام زمان و ايمان به رزمندگان در اين جنگ تلفات دشمن به 40 تن رسيد و 2 تانك و نفربر از آنها منهدم گرديد.
در اثر عقب نشيني ما نيروهاي ما متلاشي شد و من و يكي از برادران افغاني كه در آنجا مانده بوديم در يك شيار كوه مخفي شديم.
در آنجا من فقط يك نارنجك دستي داشتم و هر لحظه نيروهاي دشمن به ما نزديكتر مي شدند، به طوري كه تانك دشمن از 15 متري ما حركت مي كرد و دنبال ما مي گشتند و من و آن برادر افغاني در آن لحظه تصميم گرفتيم كه اگر نيروهاي دشمن آمدند ما را دستگير كنند نارنجك را منفجر كنيم و خود و نيروهاي دشمن را متلاشي سازيم ولي به خواست خدا آنها كور بودند و ما را پيدا نكردند. آنها جنازه هاي نجس و كثيف خودشان را جمع آوري كردند و پيكر پنج تن از رزمندگان ما را جمع كرده و به توپ بستند. اين مزدوران غارتگر در بالين پيكرهاي مطهر برادران ما كه مي رسيدند همه چيزهاي آنها را از انگشتر و ساعت و پول و غيره را مي بردند.
پس از رفتن نيروهاي دشمن از آن منطقه من با يكي از چريكها كه با هم بوديم شروع به حركت كرديم تا بقيه برادران خود را پيدا كنيم. پس از چند ساعت راهپيمائي به يك چادر كه با پوست حيوانات زده بودند رسيديم. در آن چادر كساني زندگي مي كردند كه از مال دنیا هيچ نداشتند و آن عزيزان به قدري از ما استقبال كردند كه ما را شرمنده كرده بودند. در آن چادر بوديم كه دو تن از رزمندگان ديگر آمدند. پس از آن چندين از چادرنشينان با اسب براي پيدا كردن بقيه چريكها حركت كردند و صبح روز بعد بچه ها را پيدا كردند و با آنها پيش ما آمدند و پس از يك سازماندهي مجدد تصميم گرفتيم كه برويم پيكرهاي شهداي عمليات را جمع آوري كنيم.
